Bij een huwelijk hoort, vind ik, een cadeaulijst. Dus deze stelde ik zorgvuldig op. Met net een nieuw huisje mét tuin heb je genoeg wensen. Nu ben ik beslist niet burgerlijk, moet u weten. Nee nee. Afgezien de rood met witte stippen koffiebus die voor het raam staat naast mijn nep delftsblauwe suikerpotje en dito melkkannetje van Blond dan. Hoewel Blond ook een merk is voor hippe huisvrouwen. Want een huisvrouw, tja. Daar kan ik niet onderuit. Met de zomervakantie voor de deur besloot ik een echte gadget op de lijst te zetten voor iedereen met een tuin. Namelijk een droogmolen. Das misschien wel een beetje burgerlijk, maar hee, iedereen wast (hoop ik), dus dat is iets wat gewoon moet. Net zoals dat je een stofzuiger moet hebben.

En zo kregen wij een droogmolen. Die gemakkelijk in en weer uit te zetten was. Want ja, huisvrouwen he. Er moest ook een soort anker bij die je met gemak in de grond kon tikken.
Lief alias mijn man, besloot stoer te doen en wilde dat anker van zo’n 30 cm hoog wel even in het gras rammen. ONS NIEUWE GRASVELDJE. Maar goed, ding moest ergens staan. Lief kreeg het ankertje er niet diep genoeg in, waarna ik het zelf maar probeerde. Mensen, mensen mensen.. Dat lukte dus niet. Er was uiteindelijk een heuse grondboor nodig m het ding fatsoenlijk in het veldje te ankeren. En dat deed ik een dag later zelf maar even, daar lief aan het werk was. Ik msnde naar lief dat het ankertje in de grond zat, op 5 cm na. Wat zijn nou 5 centimetertjes! Dus hop, de molen werd neergezet. Toen de molen uitklappen. Hij zei na één enkele soepele beweging geen ‘klik’ zoals op de verpakking beloofd werd. Ook niet na meerdere iets minder soepele bewegingen. Dus met die stang van de molen tussen mn benen geklemd stond ik uit alle macht die molen open te klappen. Stelt u zich een paraplu voor maar dan 1000x zwaarder.
Na de woeste grondboor en hamer lukte me dit ook wel, hoewel ik mezelf wel héél bouwvakker vond zo. En dat, beste mensen, past niet bij een vrouwtje zoals ik. Kijkt u nog even naar onze trouwfoto hieronder, en oordeel. Ik ben geen stoere, potige dame. Maar toch, spierkracht, wooow. (kuch).

Toen ik uiteindelijk dacht dat mijn armen eraf vielen, bleek alles te staan zoals het moest. Er ontbrak nog één klein detail. Wasknijpers. Dus ik toog voor de zoveelste keer deze week naar de Blokker, woog alle voors en tegens af omtrent de luxe knijpers, de houten en de plastic knijpers. Ik koos, zoals Gooische kak beaamt, voor de luxe…. Kocht er ook een ‘handig mandje voor ál uw wasknijpers’ bij.

Maar verder ben ik niet burgerlijk. Welnee.