Hier in Huize L en T binnenkort T want neem zijn naam aan, hebben we een klein, nieuw, verslavinkje ontwikkeld, genaamd slagroom. Vers geklopte. Voor op de appeltaart. Waar anders over? Oh. Nou wij gebruiken hem dus vooral als taartversmakelijker (leuk woord voor galgje). Zelfs een dag voor V-Day(verhuizing) moest er slagroom geklopt worden. Ik pakte één van de twee bekertjes. Twee? Ja, dat zit zo: ik vind vers geklopte slagroom van een dag oud ehm.. niet zo vers. Dus ik heb dan twee kleine bekertjes, want ja, van taart smul je meer dan één dag. Meestal.

Goed ik schenk dat bekertje leeg, doe er suiker bij en, hee. Verrek. De staafmixer was al ingepakt haha wat een lol. Ik keeg naar de 90 dozen die opgestapeld stonden en besefte dat ik hem niet ging vinden. Dus met de hand kloppen maar. Dat dat niet opschoot, moge duidelijk zijn. Lief bood al aan om het kloppen even over te nemen, maar ik zag al gebeuren dat het ineens tot boter geslagen was. Verwoed klopte ik verder. En klopte, en klopte. Maar het werd niet dikker. Lief opperde de staafmixer. Ik keek hem intelligent aan en wees naar alle dozen. Lief trok de eerste de beste doos open et voila. Krijg nou wat. Ik zit al een half uur te kloppen. Snel de staafmixer erin en mixen maar… En ja, dan wordt het dus boter want de room was voorbewerkt. Daar was Kimmetje niet zo heul gelukkig mee.

Goddank hadden we een tweede bekertje. Die schonk ik over, beetje suiker en mixen maar. Eén minuutje verder hadden we appelgebak mét verse room.
En lief nam een hap. En ik nam een hap. ‘Hij lijkt wat zuur’ sprak lief. En ineens wist ik het weer. Ik had inderdaad laatst een tasje boodschappen íets te lang onuitgepakt laten staan.

We schraapten de slagroom van de taart en aten verder. Mijn arme arm, is nog altijd lam.