Terwijl lief de week voor onze verhuizing bijna euforisch was, was ik dat iets minder. ‘Ben je dan niet blij dat we eindelijk groter gaan wonen?’ Ja, daar was ik best wel blij mee. Wat zeg ik? Heel erg blij. Maar toch. Het grootste teken van verder leven is op dit moment verhuizen. Weg uit het huis waar ze zo hip op een fatboy ging zitten, en wegzakte in diezelfde fatboy. Het huis waar mama smulde van een enorme moorkop, op mijn laatste verjaardag die zij meemaakte. Het huis waar mama zo lief de katten verzorgde als wij een weekendje wegwaren, al had ze last van al die haren.
Dat lelijke laminaat, helemaal verknald door de katten. Daar heeft zij nog op gestaan. Nu hebben we een mooie houten vloer.

Maar zij zal hem niet zien, ze zal er nooit op lopen.