Vandaag liep ik, voor het eerst sinds de dag weer over de markt. De frietlucht kwam me al van verre tegemoet en ik hoorde haar vertrouwde stem ‘oh wijffie, zullen we een lekkere puntzak met dubbel mayo halen’ en even dacht ik ‘fuck de bruidsjapon. Kan mij ’t schelen, ik wil een puntzak met dubbele mayo. Nu. Maar ik kon het niet. Dat was iets van haar en mij. En niet van mij alleen. Dat wil ik niet. En zo stopte ik de puntzak in een laatje weg. Van haar en mij. En van niemand anders. Zonder haar wil ik ook niet.
Een beetje weemoedig liep ik daar langs alle kraampjes. Kleding waar we keken, maar weinig tot niets kochten. Typisch iets van haar en mij. Langs de snoepkraam, waar ze altijd haar geliefde muntdropjes haalde en ik de dropjesmix. Dat was voor mijn vega-periode. Dat was iets van haar en mij. Het was pijnlijk, maar ook wel warm. Ik liep over de markt, maar door haar afwezigheid was ze wederom meer aanwezig dan ooit. Ik miste de arm om mijn arm. Want arm in arm lopen, dat was iets van haar en mij…
We kwamen bij de bakker. (Met ‘we’ bedoel ik natuurlijk alleen mijzelf. Het deed pijn toen ik dit teruglas, maar ik laat het staan. Want ik was daar niet alleen. Dat voelde ik en ik wil dat het klopt wat ik voel, want anders ben ik helemaal alleen, ondanks mijn grote liefde. Niemand die zoveel van mij hield als zij. -En ik kan niet zonder haar liefde. Zij kan niet zonder mij. Wij kunnen niet zonder elkaar.. -Dus dat geloof ik.) Bij de bakker lagen soesjes. Veel soesjes. Wat was ze daar gek op. En ik ook!…. het was echt iets….
Daarna naar de kaasboer. En die man, die vriendelijke man, die altijd moest lachen als zij haar jong belegen kaas bestelde! Ik weet zeker, dat, als zij nú voor hem zou staan, hij haar zou herkennen. Ze kwam daar al jaren, en ik dus, uiteraard, ook. Hij zou haar herkennen. Maar hij beseft niet, dat hij haar al een tijd niet meer heeft gezien. Daarvoor kende hij haar natuurlijk niet goed genoeg. De kaasboer keek mij aan en glimlachte. Hij herkende mij, maar hij zag haar niet.
Ik zou wel willen huilen, ik zou oneindig willen huilen…..
Tja… lastig hè meis? xxx
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen.
Kan je alleen maar onzettend veel sterkte wensen. En weet dat je niet alleen was, daar op die markt. Jullie waren er samen
*knuffel*
het blijft moelijk he’, ik had dat ook zo 10 jaar geleden. Je mams is altijd bij je en tuurlijk waren jullei samen op de markt. Goed dat je die friet niet hebt genomen !
fijne avond, elise
wauw… je zit er nog erger mee dan ik had verwacht! Tja, je hoeft het natuurlijk ook niet in elke log over te hebben, maar je klonk alweer zo “ik ben opgekrabbelt en ga verder met mn leven”. Ik wens je heel veel sterkte meid. (K)
Oh wat moet dit toch vreselijk moeilijk zijn. Word alleen al stil bij het idee dat deze dag voor mij ooit ook komt, verschrikkelijk. Sterkte, weer, en voor elk volgend moeilijk moment.