De artsen zaten stil tegenover de dochter. De dochter kneep hoopvol in de hand van haar partner.
‘Hoe groot is de kans dat ze sterft?’ vroeg de partner van dochter. ‘100%’ sprak de arts met een brok in zijn keel. de dochter kromp ineen. Ontroostbaar. De arts beloofde nog een ziekenhuis te bellen om te overleggen of er niets meer mogelijk was. Dochter hield hoop. Ze zat bij haar moeder en hoopte op hetgeen dat niet kon: dat haar moeder weer haar ogen opende. De beademingmachines deden hun best, maar het lichaam was op, bevestigden ook andere ziekenhuizen.
Ze wist wat haar te doen stond; ze moest de familie op de hoogte gaan brengen. Met een brok in haar keel belde ze iedereen. ‘Ze gaat dood’ piepte ze en de familie kwam direct naar het ziekenhuis. Ze zat weer bij haar moeder en bleef maar hopen. Ze sprak met partner af, dat als er ooit een kindje geboren zou worden bij hen, dat het vernoemd zou worden naar haar moeder. De dochter voelde een kneepje in haar hand. In de hand die in haar moeders hand lag. Ze wist zeker; mams heeft dit gehoord.
Om iets voor half negen was het zover: de behandeling werd gestopt. Iedereen nam afscheid en dochter bleef met partner en partner van haar moeder achter, die leunde tegen het aanrecht. Ze weet het nog precies. De arts vroeg of dochter een stoel wilde, het kon nog wel een uurtje duren eer het lichaam het op zou geven. Dochter bleef staan. Ze legde nog eenmaal haar hoofd naast haar moeders hoofd. Pakte haar moeders hand en streelde over haar eigen gezicht. De laatste keer dat haar moeder haar zo aan zou raken. Ze wilde nog wat zeggen maar ze kon het niet meer. Ze kon het gewoon niet.
De beademing werd gestopt en dochter bleef hopen: mama gaat wakker worden. Maar mama werd niet wakker. Binnen 3 minuten was ze overleden. Je zag haar gelaatskleur veranderen. Dochter wist het zeker: dit was het meest vreselijke dat haar tot nu toe overkomen is. Dit is verschrikkelijk. Ze liepen naar beneden waar de familie als een vangnet klaarstond. Daarna liep ze weer naar boven. ‘Ik wil mijn moeder graag zelf wassen’ sprak ze.
Daar lag haar liefste mamsie. 53 jaar oud. Over 3 dagen zou ze 54 worden. Het mocht niet zo wezen.
‘Zij die afwezig zijn, zijn meer aanwezig dan ze ooit geweest zijn.’
… zo intens geschreven, zo moeilijk om hier iets neer te zetten. Ik heb er geen woorden voor, behalve dan dat ik met tranen lees en vooral met je meevoel. Het zijn onmenselijke beslissingen. Jou moeder mag zich gelukkig prijzen met een hele dappere dochter!
En dan is er een jaar voorbij. Dan heb je je verjaardag zonder haar gevierd, je hebt op haar verjaardag een traantje weggepinkt en kerst en oud-en-nieuw zonder haar doorgebracht.
Ze zeggen dat het minder zeer gaat doen. Ze zeggen wel meer.
Kippenvel over heel mijn lijf. Kippenvel…
Een hele dikke knuffel
Weet je dat dit voor mij heel griezelig is. Ook ik was erbij toen mijn moeder overleed, inmiddels 10 jaar geleden. Ik had de waaknacht die nacht en dan zit je in zo’n ziekenhuis kamer, helemaal alleen, alleen met piepjes van apparaten….en toen opeens stil. Om 4 uur ’s nachts in mijn moeder overleden en ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld en ook ik mis haar nog iedere dag.
Sterkte meis, Elise
…meis ben er stil van…
heel veel sterkte vandaag, de komende dagen, en alle dagen dat je dat nodig hebt..
Ik heb vandaag aan je gedacht…
Heb een brok in mijn keel..
Heel erg veel sterkte, voor nu, en alles wat komen gaat.
*knuffel*
Hoi meis, heel herkenbaar hoe je het schrijft, al is het bij mij iets anders gegaan maar niet minder heftig.
Doe de dingen deze week waar jezelf de meeste behoefte aan hebt…
Dikke knuffel
Esther
Hey, was je log kwijt. En vond m weer via Joeltje. Gelukkig! En dan dit logje, jee. Gebeurt niet vaak, maar heb echt kippevel. En tranen in mijn ogen. En kijk naar mijn meisje. En snap niet dat zoiets kan. Tis niet eerlijk! Sterkte!!!
Zit met een brok id keel de tranen weg te slikken. Sterkte meis.
Hey Kim,
Wat een moeilijke dagen allemaal he. Alweer een jaar voorbij…..vreselijk. Sterkte meis.
Liefs GER
Ik krijg er een naar gevoel van in mijn buik en een brok in mijn keel die ik op het moment niet kan wegslikken. Wat een moeilijke tijd is dat voor je geweest, zeg! En die moeilijke tijd blijft iedere keer zich opnieuw herhalen. Was ze al een langere tijd ziek op zo’n jonge leeftijd of is er iets anders gebeurd? Ik denk aan je!
wat intens geschreven, ik heb er geen woorden voor hoe mooi. ik kreeg er spontaan kippenvel van. meid, heel veel sterkte!