Je wordt wakker. Koorts. Pijn. Slikken lukt niet. Je belt je werk met zeer veel schuldgevoel en je duikt je bed weer in.
Rond 13.00 uur ben je weer wakker doordat die klote postbode weer zo nodig een pakje wilde afgeven (deed niet open dus vond wat vodjes in de brievenbus. Kimske is boos. Maar dit in een ander blogje).
Je bent toch wakker en je beseft: ziek of niet, eten is wel belangrijk. Van alle opties krijg je braakneigingen behalve van een geroosterd broodje. Je strompelt je bedje uit, zet thee, pakt een boterham en zoekt de broodrooster… Die niet staat waar hij moet staan. Ook niet in een kastje, op een andere plank of zelfs in het rommelkamertje. Inmiddels ben je versteend door de kou. Dan maar geen eten. Na een half uurtje is de gedachte naar een lekker geroosterd broodje niet weg. Je msnt naar je lief of hij de broodrooster een nieuw plekje heeft gegeven maar nee. Je gaat weer op zoek, kan hem weer niet vinden, hebt het inmiddels weer koud, zet nog wat thee en gaat weer naar bed.
Nog een uur later ben je het wel zo zat. Je kiest voor de harde aanpak en doet een joggingpak aan tegen de kou. Je gaat weer op zoek en ontdekt en passant ineens een kast die je nog niet gehad had. Diep van binnen weet je zeker: hij móet daar wel staan en inderdaad. Daar staat hij. Blij als een klein kind huppel je naar de keuken, doet je bammetje in de broodrooster, je schaaft de kaas, zet nog maar eens thee en je gaat met je bammetje weer naar bed. Thee vergeten. Bedje weer uit, thee pakken, bedje weer in en daar zit je kat. Te genieten van jouw bammetje. Het laatste bammetje welteverstaan.
Dan ben je niet zo blij. Dat was je al niet vanwege malaise. Maar nu helemaal niet meer.
Je bedenkt je dat in de broodzak nog een kapje ligt. Zo’n dikke. Blij ga je weer naar de keuken, roostert het kapje, smeert het, gaat weer terug en dan…

smaakt het niet meer.