Nadat ik een werkdag plus ouderavond had, 22.15 thuis was en de volgende dag om 7.45 weer blakend (hum) op school stond, werd het me ’s middags toch wat teveel. ’s Avonds ook nog zwemmen, dus Kimske besloot dat ze even een tukkie mocht doen. En dat doe ik niet vaak, maar als, dan goed. Dus compleet met nachtpon, kop thee en een kat of 2 want nummer 3 liep ergens buiten, lag ik rond half 5 in bed. Even chillen. Eerst even lezen, kopje thee en oh oh oh wat lig ik toch lekker.

DING DONG…

*strompel strompel strompel* zag er niet uit dus fluisterde door de deur wie dat was. Het bleek de buurman, die niets anders zei dan ‘Poeshhh’ wat zoveel betekent als ‘die luie donder van jullie wilde weer via de hoofd-voordeur (dat heb je als je op een flat woont)naar binnen waardoor ik bijna mn nek brak, maar enfin, ze ligt in de berging’. Het heeft een paar jaar geduurd hoor, voordat ik begreep wat ‘poesssshhhh’ inhield. Maar na wat klachten over een pissende kat in de portiek, kwam ik daar snel achter. Gelukkig besefte Harige Koninklijke Hoogheid Poes M. dat het voor het vrouwtje niet zo top zou zijn als ze in die berging bleef, dus ze hupste zelf naar boven.

Potver. Ik sliep dus bijna he. Bijna. En ik had maar een uurtje van mezelf gekregen dus haast was geboden.

Toen ik weer bijna sliep, ging de gewone bel. De externe zeg maar. Lekker laten bellen dacht ik nou, de Poesshhh is toch al terug. Maar de bel ging nog eens. En nog eens. En duurde steeds langer. Hond werd na de zesde keer bellen knettergek dus ik strompelde wederom mijn bedje uit. Via de intercom vroeg ik waar de brand was. Maar het bleek de TPG maar te zijn. Oh. TPG houdt doorgaans in: Esprit. Kon ik me niet herinneren maar eej, altijd leuk. Dus ik liet de beste man binnen. Bleek een pakje voor lief. oh. Potverrr….
Net toen ik iets wilde zeggen over het obsessieve gebel van de postbode, trok deze zelf zijn mond open. ‘Daar komen de excuses, maar mooi dat hij hem van me krijgt de eikel’. Ik stond op scherp, slaperig, maar scherp.
Er kwamen alleen geen excuses. Nee nee, de man raasde even dat het wel erg lang duurde voor ik open deed. Hij zag toch echt de balkondeur openstaan dus hij wist dat ik thuis was. ‘en ik laat me niet afschepen’.
Nooouuu, toen he. Toen knapte er iets in me.
‘Hallo! Ik lig hier doodziek in bed en jij belt me wakker. Vervolgens slaat de hond aan, strompel ik toch naar die stomme deur omdat ik minstens verwachtte dat de buurvrouw brand had ofzo, sta jij daar. En niet eensch met een Esprit pakje of iets anders voor mij, maar voor de heer des huizes! bah’
En dat luchtte op mensen, niet normaal.
De postbode was het er niet mee eens en droop af. Bijna gooide ik het pakketje achter hem aan. ‘Ik hóef geen pakketjes die niet voor mij zijn hoor je! Maar dat vond ik zielig voor lief. Dan moest ie weer naar het postkantoor enzo.

Toen lief thuis was, bleek er een énorme goeie fles wijn in de doos te zitten. Zakelijk geschenkje. Toch aardig, dat het bedrijf waar lief mee werkt, míj een kadootje stuurt.
Proost!