Kim was 11 jaar en naaide kleertjes voor haar Barbie; ‘goh wat lijk jij op je moeder, die kan alles namaken wat in de winkel hangt.
Toegegeven, als mamsie gordijnen naaide dan zag je werkelijk t verschil niet met de winkel. Maar ik legde de link niet, als elfjarige kriel.
Kim was 16 jaar en maakte ‘voor de lol’ meer voor textiele werkvormen:’Niet te geloven, je bent net je moeder’. Als je iets NIET wil horen in de pubertijd, is het wel dat je op je moeder lijkt. Dus ik trok een vies gezicht.
Kim was 23 en begon kussentjes en speeltjes voor d’r katten te ontwerpen: ‘Meissie, het is alsof ik mezelf zie zitten’ sprak mijn moeder. ‘Mwaaaaah dat valt wel mee. Beetje stikken en zomen, jij kan het veel beter mams!’
Kim kreeg voor haar 26e verjaardag een naaimachine van lief en Mamsie’: ‘kom een keertje met je naaimachine langs, dan leer ik je wat truukjes’ sprak mams liefdevol. Ik vroeg haar of ze me dan meteen wilde leren om rokjes te maken enzo. Zouden we doen. Als mams zich wat beter* voelde….
Kim is nog steeds 26 jaar, we zijn een paar maanden verder. Ik besluit de grote stap te nemen en mijn naaimachine af te stoffen. Kussens voor op de bank, dat wilde ik. Ik kwam een kennis tegen toen ik stofjes uitzocht. ‘Ik wist helemaal niet dat jij kon naaien Kim’. Ik keek haar aan, slikte een flinke brok weg en met een grote glimlach zei ik:

‘Kan ook niet anders hè, ik lijk op mijn moeder’ en trots liep ik naar de kassa.

Nu zit ik kussentjes te maken en betrap mezelf erop dat ik ‘intern’ overleg tracht te plegen met mamsie. Toegegeven, de naden zijn nóóit eerder zo recht geweest.
————-
*Helaas ging het alleen maar bergafwaarts, dus dat dat moeder-dochter momentje nooit gekomen is, mag duidelijk wezen. Ondertussen sla ik mezelf voor de kop dat ik niet eerder om ‘les’ heb gevraagd. Ze heeft het zovaak aangeboden. Maar eigenwijze trien als ik ben wilde ik het selluf doen.