‘Schat, we lopen nu ieder afzonderlijk al 1,5 uur over dit groteske parkeerterrein, maar hij stáát er gewoon niet. Face it, de auto is, met al onze spulletjes, gejat.’

Lief keek me na deze woorden beteuterd aan. Weggesleept zou ook nog kunnen, maar we wisten beiden heel zeker, dat we de auto nóóit op een invalidenplek zouden zetten. Daar zijn we nogal op tegen, zeg maar.
‘Lekker einde van een weekendje weg! Ga je &@($@ nog even naar ’t Safaripark, wordt gewoon je auto onder je reet vandaan gejat.’ Brieste lief. ‘Wie jat er nou een Polo’ zei hij er nog achteraan, en ik beaamde het. Ik kon me inderdaad níemand voorstellen die een Pólo zou jatten, nog liever een panda, denk ik dan, maar het leek me niet verstandig om dit te zeggen.
Ik vond het zielig voor lief. Al was het dan niet míjn auto, als je al zolang samen bent dan is het gewoon ónze auto. wíj hebben twee auto’s. Dus ik was ook kwaad. Ik besloot naar de uitgang te gaan, zodat niemand met de auto weg kon. Fotocamera bij de hand, voor het geval dit toch lukte.

We waren al een beetje pissig. Lief en ik. We hadden nogal hoge verwachtingen van de auto-safari. Maar we kwamen alleen maar herten en vogels tegen. Geen gevaarlijke leeuw, geen giraffe en ook geen aap op de motorkap. Dan besluit je nog even door het park te lopen omdat het anders wel heel erg zonde van het geld is, ga je vervolgens naar de uitgang is gewoon je auto weg. Ik berekende de afstand Beekse Bergen- Breda en wilde schoonpaps en schoonmams al bellen om heel lief te vragen ons op te halen.
Voor de zekerheid toch maar naar de info-desk, hopen dat ie gewoon weggesleept was. Beiden liepen we nog naar de plaats waar hij moest staan. ‘Neus stond daarheen, er konden ongeveer 6 auto’s naast elkaar, er waren bomen en ja, het was daar op dat plaatsje niet zo druk als bij de rest van de plekken’. Maar hij stond er écht niet.
‘Hallo informatiemevrouw, slepen jullie wel eens auto’s weg?’ vroeg lief hoopvol. De vrouw antwoordde ontkennend en ik kon het me ook niet voorstellen. Op parken wordt dan toch omgeroepen als je verkeerd staat? Nou dan!
De vrouw begon te glimlachen en pakte een kaartje van het park. Ik kon haar wel over de balie trekken om die glimlach van dr gezicht af te slaan, immers was onze auto gejat en zij loopt daar even te grijnzen. En het park wilden we ook niet meer in dus stop dat plattegrondje nu maar weg, trut!

‘Ik vermoed’ sprak de infolady, ‘dat u dáár staat’ en ze wees een raar plaatsje aan. ‘En waarom zou dat zo zijn?’ spraken onze gezichten boekdelen.
De vrouw vroeg of we met de autosafari waren, wat zo was. Of we ook giraffen gezien hadden. ‘nee en daar zijn we niet zo gelukkig mee, by the way’ mopperde ik. ‘En ook geen leeuwen’ sprak lief beteuterd.
De vrouw moest lachen. Blijkbaar was er een pauze-parkeer-plaats halverwege de autosafari, op die parkeerplaats stond een bordje ‘ingang restaurant’ en hongerig als wij waren, liepen we daarheen. NOOIT gezien dat het een pauzeplaats was. Staat ook niet goed aangegeven en aan de manier van praten van de vrouw te zien, waren we niet de eersten. Wéér dat hele park door, wéér langs die jengelende kinderen. We zagen zowaar een olifant en een half uur later zagen we de Polo. Toch niet gejat dus. Nog nooit was ik zo blij om een po-lo te zien (let op de woordspeling, po. Ja, vanwege de hond ja.Is lief niet zo blij mee, nee.)
Ik rende op de auto af, gaf zowaar een kusje op het dakje en we reden weg.

Ja, er waren dus wel leeuwen en giraffen. Geen apen op de auto, maar die zaten er al in. Ja, toch wel een leuk en groot park, eigenlijk.