Slurpend aan de verse preisoep (gewoon gekookt met die warmte he!), hadden lief en ik het over ditjes en datjes. De kat zat, zoals altijd, achter een vlieg aan.
Ik slurpte tevreden verder, babbelend over van alles en nog wat.
De kat zat erg stil achter de bloemplantenpotbak (tis toch echt een pot, maar er staat een plantje in en plantenpot klinkt niet goed). Ik grapte nog dat lief straks wellicht een plantje in zijn nek had.
Even was het stil. Een momentje van rust, van stilte. Alleen ik en mijn preisoep. Totdat lief de stilte verbrak met het woordje ‘hee’. Ik keek om en zag de kat heel stil zitten. ‘Volgens mij’ sprak lief en ik onderbrak hem. Ik had al zo’n vermoeden wat ie ging zeggen en ik zit toch echt nog steeds aan mijn preisoep met, laat ik eerlijk wezen, niet zulke goed gepureerde stukjes rozemarijn, dat suggesties kan wekken, visueel gezien. ‘Oké oké’ gaf lief toe.
Ik keerde weer in mijn eigen wereldje terug met mijn soepje.

En toen kwam het he.
Lief had t niet tegen mij. Echt niet.
‘Is dat zo’n lekker dik, knapperig maar toch sappig hapje, hè Lieve!’
O_O
*gloek*
Ik bedankte lief vriendelijk en zette de overgebleven soep op tafel.
Morgen! Morgen ga ik hem terugpakken. Dat moest ik nog steeds een keertje doen, dus lief kan rekenen op een flinke payback time. Morgen. Gna gna gna. Heb t al hè-le-maal uitgedacht. Wheheheh…