Er was eens een stel in Hilversum, die na een avondje veel wijn/ stokbrood én filmpjes, rond een uurtje of twee naar bed ging. Oke, deze schrijfstijl is me te vermoeiend, sorry. We hoorden gestommel op de gang. Natuurlijk kijk je, als goede buur, even of alles ok is bij de buren. Maar de buren stonden voor de deur te stommelen. Prima dus.
We lagen in bed en het gestommel bleef. Net op het moment dat ik mezelf afvroeg of ik niet even moest gaan helpen, werd er aangebeld. Of we een hamer hadden. Ik keek even raar. Een hamer? Een echtelijke ruzie is toch ook anders op te lossen? Of wilden ze juist wat nieuws uitproberen? Hadden ze zelf geen hamer dan? Bovendien, misschien had ik die hamer zelf wel heel erg hard nodig.
Ik vroeg dus of ze een schilderijtje gingen ophangen, of ze dat niet beter de volgende dag konden doen.

Wat bleek, buren waren sleutel vergeten. Daardoor konden ze hun huis niet in. Raampje intikken dan maar. Meteen dacht ik aan mijn goede voornemen. Nog nooit kon ik zó vroeg in de morgen iemand blij maken, bovendien was ik nu voor de zondag klaar. Met een simpele hamer mensen. Mijn will to please is groot, vooral ’s nachts (uche).
Ik stuurde lief naar de berging (want spinnen). Lief opperde nog of het niet makkelijker was om de deur in te trappen, de sloten zijn erg bagger dus die zou gewoon openspringen, had ome Agent ons ooit gezegd. Buurman vond dit een puik plan, nam een aanloop en knalde tegen de deur. Die helaas niet meegaf. Dan maar de hamer. De buren werden wat veeleisend, ze wilden ook nog een theedoek, tegen rondvliegend glas.
Theedoek gegeven, werd secuur bekeken of deze wel schoon en gestreken was, voor het raampje ermee en tikken maar. Dit gaf, al met al, een enorm lawaai. Hond was dan ook volledig in paniek. Wat mijn verbazing wel schetste, was dat niemand maar dan ook NIEMAND op het lawaai afkwam. Terwijl er feitelijk gewoon ingebroken werd en dat gebeurde niet stilletjes. Fijn, de wetenschap dat de buren alert zijn.
Enfin, raampje (in de voordeur in), buurman met zijn arm door het gat en open maar die deur. Alles goed en wel, we konden weer gaan slapen.
Laatst zei ik tegen lief, dat ik eigenlijk wel wat meer contact met de buren zou willen, maar dit had niet per sé middernacht gehoeven, hoewel dit wel een leuke situatie was, op de één of andere manier best gezellig.

Ik kreeg mijn theedoek terug, vol gaten. De buuf beloofde een nieuwe theedoek, en das maar goed ook. Want hoe zou ik nu verder moeten zonder een 34e theedoek. Das gewoon onmogelijk zeg ik je. ONMOGELIJK.