Bijna elke zondag gaan lief en ik met de hond naar het bos. We wandelen dan best een endje en daar krijg je trek van. Elke keer verzucht ik dan, dat ik wel een broodje zou willen maar ja, niets mee he. Natuurlijk niet. Nee, ook geen flesje water ofzo. Ja, heeeeel dom, inderdaad.
Zo ontstond vorige week bij mij het idee om eens te gaan picknicken. Lief en ik brunchen altijd lekker uitgebreid op zondag, waarom niet eens een picknick. Enthousiast als lief altijd is, stemde hij mompelend in.
Ik vergeet dat soort dingen niet he. Nooooooit vergeet ik dat soort dingen.
Zaterdag, voor het boodschappen doen, checkte ik nog even bij lief of we inderdaad gingen picknicken. Ja hoor, prima.

Nou en dan gaat mijn hartje sneller kloppen hoor. Er moest speciaal picknickservies komen! En een mooi groot kleed! En een mand! En een thermosfles, oh nee, die had ik nog! En en… Ja de hond! Een mooi kleed! En wat te knabbelen natuurlijk. En een linkt voor in mijn haar! Oh ik word dan vast een soort Mary Poppins, maar dan met een hond en geen kinderen. Ja! Het zou de mooiste zondag van mijn leven worden, En dan, na afloop, dartelend bloempjes plukken, met lief in het gras wegzakken, lekker wat lezen, mensen kijken, fantastisch!

Dus ik trippelde de Appie in, kocht allemaal lekker eten, vroeg me af waarom we normaal altijd aan diezelfde croissantjes zitten en niet aan de donuts, stippelde heel zorgvuldig uit dat ik wellicht beter een fles voorgeperste sap kon meenemen, ik kocht kuipjes koffiemelk, want melk opwarmen in de magnetron of zelfs met een pannetje op het vuur, dat zag ik mezelf niet zo snel doen op het veldje.

Dartelend liep ik naar de blokker, kocht het mooiste grote kleed met roze bloemetjes dat ik kon vinden.
In plaats van picknickservies had ik dan wegwerpspul, maar wel met ‘ Happy Birthday’ erop, voor de gezelligheid roze ballonnen die erop stonden die zo mooi bij het kleed kleurden.

Helaas kon ik geen mand vinden, dan maar en klapkrat, of, handiger, een rugtas.

Eenmaal thuis was ik helemaal in mijn nopjes. Alleen… Het weer he… Misschien zou het wel gaan regenen. Zijn er eigenlijk wel picknickplekken in de buurt?

De volgende morgen ging de wekker. Enthousiast sprong ik uit mijn bed om onze picknick voor te bereiden. Het zonnetje scheen en tot mijn eigen verbazing baalde ik daar een beetje van.

Hoe kon dat? Hoe kan ik daar nou van balen? Ik wilde het zo graag!
Ja en toen he… Ik besefte dat waar ik ook wandel, ik nog NOOIT mensen heb zien picknicken. Straks zitten we voor lul pick. En dan Max. Max is niet een van de meest sociale honden, straks zitten we daar en dan ziet meneer een hondje. Dan zit de koffie ineens in mijn haar en hangen de donuts in de bomen. Ach, het zou allemaal wel meevallen. We gaan picknicken JEUJ!
Ik kroop nog even naast lief terwijl de koffie pruttelde. Ik besefte me nog iets. BEESTEN! Oh mijn hemel! Spinnen zouden ons aanvallen! Een kolonie mieren zouden ons uit de wegruimen… Vliegen op onze broodjes ieuw ieuw ieuw! Ben ik stiekem dus toch een stadsmens? Een verwende trien? Een luxe poppetje waarom heb ik dan geen vaatwasser?

Lief stond op. Pakte wat ondergoed en ging douchen. ‘ En straks gaan we dus picknicken’ vroeg hij. ‘ Nou, daar moeten we het toch maar even over hebben’, zei ik zachtjes……