Morgen ga ik op schoolreisje. Ja echt! Als juf zijn er een aantal dingen die je kunt zeggen, die anderen niet kunnen zeggen:
‘ Ik moest wat langer op school blijven’
‘ Shit mijn pen ligt nog op school’
en ja
‘ morgen ga ik op schoolreisje’

JOTTEM! maar deze keer rij ikzelf, hoezee. Was ik als kind al gefascineerd door auto’s en autorijden en wilde ik daarom altijd achter de chauffeur zitten, deze keer mag ik zelf rijden. Met de Ka, inderdaad. Ja die is klein, ja, inderdaad. Er gaan 3 mensen mee, want we kwamen precies dat aantal plaatsen tekort, en dan is een Ka ineens precies goed.

Schoolreisje dus. Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat ik als kind op schoolreisje ging. Mama die dan, al hadden we weinig te besteden, van die witte puntjes haalde bij de bakker, steevast met kaas en een paar met hagelslag. Helemaal fijngeplet werden die broodjes.
Kreeg altijd van die pakjes sap mee en heel veel rolletjes snoep. Enfin, iedereen kent t wel, die fijne herinneringen. Die geplette bolletjes, daar was ik als kind toch niet zo heel erg dol op, puur vanwege het geplette gebeuren, omdat ik er altijd van alles bovenop gooide. Een broodtrommel was in mijn tijd zo not done, dat alles met boterhamzakjes mee moest.

Toen ik mijn allereerste onderwijs ervaringen opdeed bij mijn mbo-stage, ging ik ook op schoolreis. Ik was zo drukdrukdruk om de kinders in de bus te zetten, keek om naar alle ouders en zag daar promt mijn moeder staan, tussen alle andere moeders. ‘ Welk kind zwaait u uit?’ ‘ Mijn dochter, die daar, juf Kim’. Ik vond het genant maar tegelijk ook zo vreselijk lief dat ze daar stond.

En nu, nu rij ik zelf. Kijk naar alle zwaaiende moeders, maar zal de mijne nooit meer ineens zien opduiken. Met een flinke brok in mijn keel ruimde ik mijn auto op, reed naar de Appie en haalde mijn avondeten. En bolletjes, kaas, en hagelslag. Boterhamzakjes had ik thuis nog.