Laatst was ik bij een tuincentrum, aan het struinen naar jawel, plantjes. Een grote bak met Garfield knuffels mét zuignapjes lonkten naar me. Das handig, dan blijft Garf eens rechtop in m’n auto.

Eenmaal bij de kassa was de vrouw aan het praten.
Ik hoorde iets over:
‘lief ben jij’
en
‘zachtjes over je buikje kriebelen’

Ik keek om me heen, geen kinderen ofzo.
Was deze vrouw wel helemaal bij de pinken? Had ze dringend koffie nodig?

Waarschijnlijk verstond ik het gewoon verkeerd, dus ik keek de vrouw aan en deed beleefd: ‘hmm?’
De vrouw vroeg wat er was, waarop ik zei, dat ik niet goed verstond wat ze zei.

Haar antwoord, lieve lezers:
‘Oh nee dat had ik niet tegen u hoor, maar tegen deze lieve lieve Garfieldvent! ( kijkend naar mijn knuf) ja, ben jij zo’n schattig oeziekoezie he, nou, je gaat weer even lekker slapen’ . Ze legde mijn Garf met iets te veel beleid en liefde in mijn tas. Kopje omhoog, anders werd t wel benauwd.

Zelfs de kids in m’n klas hebben mij nog nooit zo verbaasd zien kijken.
Die vrouw maakt een grapje, dat kán niet anders dacht ik, en besloot haar op volwassen toon aan te spreken: ‘jaaa, stoer he, voor in mijn auto. Normaal vallen mijn knuffels altijd op de bank’.

De vrouw keek me wederom apart aan en net als ik dacht dat het niet erger kon worden, keek ze weer naar Garfield en zei: ‘och arme, zit jij straks de hele dag in een auto. Dan hopen we maar dat er een raampje openstaat he, kleine vriend!’