Sinds een paar jaar heb ik een robuuste lichtgewicht strijkplank met kunststof onderstel. En stabiel dat t ding was! Geweldig.
Ja was want vandaag was ik weer aan het strijken. U kent dat wel, lekker dr Phil aan, poezen her en der, koppie thee erbij en strijken maar.

Tot zomaar, ineens, BWAM, de strijkplank omlaag donderde. Goddank had ik mijn bout vast en waren de poezels rap weg, anders was t iets heftiger allemaal.

Feit was, dat de strijkplank niet meer bleef staan. Het mechanisme was een beetje naar de klote zeg maar. Alleen op de allerhoogste stand lukte t. Maar ik vertrouwde hem niet meer.

Hel de hel, ik heb 3 (!! ja ziek mensen, dan heb je dat) wasmanden met strijkgoed, dr Phil op tv, een goeie bout maar *#^@O)#^#O)@ géén plank.

Ik besloot er NU eentje te halen. Hop naar de blokker op de fiets. Daar probeerden ze me een zelfde exemplaar als ik had aan te smeren. ‘Lichtgewicht mevrouw, en uiterst robuust’. ‘Nee dank u, ik heb er thuis net zo één liggen. Met nadruk op líggen, want staan dat kan ie niet meer. Natuurlijk was dit mijn eigen fout en kon het niet aan de plank liggen. Maar de plank lag wél dus ik wilde een andere. Aangezien ik mijn zinnen had gezet op zo’n hip stoomunit, besloot ik nu maar een goedkoopje mee naar huus te nemen. Met stalen onderstel, dat dan weer wel.

Aldaar bedacht ik me: hoe krijg ik dat ding mee terug. Hangend over mijn fiets en ik ernaast lopend, belde ik met mijn mams. Die kwam op het geweldige idee de plank met een pootje aan mijn bagagedrager te klemmen. Zo gezegd zo gedaan. Met een soort skischans ging ik opweg naar huuske. Alwaar ik aan het strijken ben geslagen.

Tis een hele zware plank, maar goed. Lichtgewicht zwicht, en zwaar niet 😉