Een turk die ik goed ken, heeft de neiging om geregeld G*dverdomme te zeggen…
Ik vroeg hem, hoe het zou zijn als ik zijn god zou verdommen.
Ongelovig keek hij mij aan.
Je zag hem nadenken…
Hij gaf aan, dat hij dat vreselijk zou vinden.
Ook vertelde hij, dat hij er nooit eerder zo tegenaan gekeken had.
Hij voelde zich oprecht rot. Het was nimmer zijn bedoeling kwetsend te zijn.

Vandaag stootte hij zijn teen. Hij zag niet dat ik er was.

‘Potjandikkie’ hoor ik hem zeggen, en glimlachend ging ik verder met mijn werk.