Poes Lieve is gisteren gesterilliseerd.
De komende dagen zou ze wat slapjes zijn.
Toen ik gisteravond weer thuiskwam, bleek madame alweer bovenin de krabpaal te liggen.
Hoe flikt ze dat! Een flinke wond van zo’n 10 cm op dr buik en ze stuitert alweer als vanouds door te huis.
Ik voel me ineens een ontzettende aansteller. Ik kan mij nog een operatie aan mijn pols herinneren. Kim was echt wel een weekje uit de running hoor! De verdoving deed zijn nawerk goed en ik had gewoon pijn.

Onze kleine meid heeft echter nergens last van. Zo heeft ze vannacht weer vrolijk in de kledingkast mijn rokken van de haakjes getrokken, zijn de andere katten wederom niet veilig voor haar, springt naar het lichttouwtje in de slaapkamer en roetsjt vrolijk verder.

Gelukkig maar.
Toen we Lieve hadden weggebracht zeiden lief en ik nog tegen elkaar: ‘Ik ga liever zelf onder het mes, dan zo’n klein wezentje’.

Inmiddels denk ik daar dus anders over. Bij de eerst volgende operatie, leg ik gewoon Lieve op dat bed neer!