Elk jaar tijdens het doen van de kerstinkopen, koop ik ook een banketkrans of staaf, welke voorradig.
Niet dat ik er zelf zo ontzettend gek op ben. Hoewel, dat ben ik wel. Lief ook. Maar deze is niet voor ons.
Ieder jaar bij het passeren van de dakloze, geef ik de banketstaaf aan hem. Ieder jaar is de desbetreffende dakloze erg blij.
Het is een klein gebaar, maar geeft voor mij wel de ware kerstgedachte waar: zorgen voor elkaar.
Ik kan mij er zo aan ergeren dat mensen voor honderden euro’s scheel kopen en zich kwaad maken omdat ze ‘maar’ 3 stokbroden konden bemachtigen, vervolgens met een afgeladen kar de dakloze negeren. Vreselijk. Hoe kan het dat er nog steeds mensen zijn die denken dat daklozen er altijd zelf voor kiezen.

Nee, hoe klein het gebaar ook, Kimske denkt aan haar medemens.
Voor mij was het dit jaar wel heel bijzonder. De dakloze die bij de appiehappie stond, vroeg mij, of ik het erg vond, als hij het vanavond ging delen met de andere daklozen.
Natuurlijk vond ik het niet erg.
Sterker nog; ik was blij dat ik deze keer voor een krans gekozen had, ipv een staaf.