Stoer liep ik naar binnen.
Gewapend met een vuilniszak.
Niets zou mij weerhouden.

Heldhaftig trotseerde ik de spinnen raggen.
Tot het moment…

Dat ik daar, bij het raamkozijn..

een dode spin zag hangen

en nog één

en nog één.

Dus toch…

Spinnen kwamen wél in de berging, in tegenstelling tot wat mijn moeder altijd beweerde, en ik, even weer een klein kind, geloofde haar, altijd. Tuurlijk twijfelde ik wel eens, maar, moeders hebben altijd gelijk. Ik wílde haar geloven.
En aan de grootte te zien, konden ze het best een tijdje volhouden daarzo.
Dit kon ik niet aan.
Ik rende naar boven, pakte Poes Soes uit zijn hangmat en nam hem mee.
Als ik maar het gevoél heb dat ik niet alleen ben, dan komt alles goed.

Lief moest lachen ‘alsof die kat je kan redden van de spinnen aldaar’
puh. Zelf kwam hij ook niet mee!

Ik liet Soes los.
Even twijfelde hij, maar hij rook iets.
Overal klom en kroop hij achter.
Tot in een MAUW hoorde.
Zo’n hele trotse mauw. Katten eigenaren weten waar ik het over heb.

Ik hoorde iets knarsen. Tussen zijn tanden. Mijn held.

Mijn soeperdoepere poezenheld!

Oh zo.
De berging is mooi opgeruimd!