Mijn haar zat al geruime tijd niet meer goed. Ik liep zelfs, vond ik, voor schut. De paarden kregen spontaan honger als ze mij en mijn bosje stro zagen lopen, zeg maar.

Mijn eigen kapper komt zaterdag pas terug.
Geduld hebben dus.

Tot ik afgelopen maandag mezelf weer eens in een etalageruit zag, en er niet meer tegen kon.
De volgende ruit, was van team kapsalon. Met zo’n stoplicht, je kent ze wel. Dit licht stond op groen.

In een waas liep ik naar binnen, wees een kleurtje aan: DIE! En graag de puntjes eraf. Want, ‘leef je uit’ zeg ik alleen tegen mijn eigen vertrouwde kappertje.
En dat is maar goed ook.

Ik loop welliswaar minder voor schut dan eerst, maar het zit zeker niet hoe ik wil. Heel veel laagjes, met veels te veel lengteverschil. De pony valt niet zoals ik wil, en moet dus echt zwaar in de weer met gel enzo.

De zin: “ik wil het wel graag vast kunnen hebben” interpreteerden ze niet geheel goed. Ik bedoelde natuurlijk, dat ik t in een staart wil kunnen doen, niet dat ik t vast wil houden tijdens het wassen.
De laagjes zijn dusdanig kort, dat er geen staart in kan. Alleen los, is het nog enigzins toonbaar. Ach ja, gelukkig hebben we de haarband nog 😉