De grootste onzekerheid van iedere moeder, is het gehuil van het eigen kroost.
Dé bijbel ‘Oei ik groei’ leerde mij dat dochter een zgn. sprongetje maakt in haar ontwikkeling, ergens deze week. Kenmerken: veel huilen, weinig slapen, veel willen drinken maar weinig drinken en bovenal: bij mamma willen zijn.

Gelukkig ben ik de gelukkige eigenaresse van een hippe draagdoek.
Vanmorgen was dochter na 3 kwartier slapen, ontroostbaar. Hop in bad, even aan de borst en uitbuiken bij mama. Eindelijk was ze tevreden en zowaar moe. Ik weet inmiddels ook dat ze tijdens zo’n sprongetje echt niet gaat slapen in haar eigen wieg of box. Maar de hele dag met een baby op schoot, is wat onhandig. Dus ik knoopte mijn draagdoek om.
Nu is dochter niet zo van het omsloten worden. Als ze er eenmaal in ligt, is het goed, maar dat inwikkelen.. nee dat slaat ze liever even over.

En zo kwam het dat ik op deze donkere dag, waar zelfs de lampen aan stonden, mijn tevreden baby weer even ontevreden maakte omdat ik haar in de draagdoek propte.
‘Nee, niet huilen schatje’ jammerde ik ietwat onzeker tegen dochter.

En precies op dat moment….
klonk uit de radio..

John Farnham met ‘The voice’ oftewel het nummer wat mijn moeder zo mooi vond. Het nummer dat op haar uitvaart nog gedraaid werd. Dat onbekende nummer…
Ik was wat verbaasd en vroeg mij af.. of dit misschien een teken was. Het zonnetje wat prompt naar binnen scheen, maakte dat ik zeker was en vertelde mijn dochter, dat ze naast haar lieve oma.. nog een andere oma heeft. Dochter toonde haar mooiste glimlach en zakte tevreden verder in de draagdoek.

Mama… je bent oma.