U kent dat wel. Dat u iemand achter de kassa ziet en denkt: ‘das een stumperig gezicht. Een 40 jarig persoon achter de kassa’. Dat heb ik bij de natuurwinkel nooit, waar veel mensen die de bijbaantjes leeftijd ontsproten zijn. Dus toen een grijzende man van rond de 40-45 mijn boodschapjes scande, keek ik niet raar. Ik wilde graag pinnen. De man mompelde iets van ‘wii je bpnnen misjien?’ waarop ik dacht ’toch jammer dat met de leeftijd ook de spreekvaardigheid vergaat’. Ik keek op en zei beleefd ‘pardon, wat zegt u?’ Daar is niets mis mee, hoor ik u denken. Ware het niet, dat de beste stu.. man van zijn apros pos raakte. Hij murmelde iets en ik deed mijn best terug te halen wat hij zei. Terwijl hij verder uit zijn woorden probeerde te komen zei ik ‘oh, bijpinnen, nee dank u’. De man bleef echter vreemd kijken, terwijl ik op ‘ja’ drukte en mijn boodschappen inpakte.
Waarop de man weer wakker werd: ‘oh pardon, ik dacht dat ik wel je tegen u mocht zeggen’. Ik keek hem nietszeggend aan. Hij verklaarde nader: ‘ja, ik zei wil JE bijpinnen, maar nu praat u met u tegen mij terug. Ik dacht dat ik wel je mocht zeggen, mijn excuses’.
Ik legde uit dat ik vreemde mensen eigenlijk altijd met u aanspreek. Zelfs de 14jarige puber die ook achter de kassa zit, maar dat hij best je tegen mij mocht zeggen (het woord tutoyeren gebruikte ik maar niet).
En toen kwam het mensen, deze man, rond de 40 sprak de volgende woorden: ‘oh gelukkig, ik dacht al, wij zijn van dezelfde leeftijd, dan mag dat vast wel….’
Net 28 mensen, ik ben net 28….