Na een helse week waarbij A. de waterpokken kreeg, in de enorme hitte half juli, kregen we een periode van rust, zodat we onze nachtrust batterij weer even konden opladen. Tenminste, dat hoopten we. Want nét toen A. zich beter begon te voelen, kwamen de eerste pokjes al op bij baby E. Zielig! Voor E, voor A, maar ook een beetje voor ons. Een kind met jeuk wordt, ondanks alle tips, smeersels en weet ik wat, zo’n keer of 10 wakker ’s nachts.

Dat je als moeder dan vanzelf een korter lontje krijgt, zal niemand vreemd vinden, hoewel niemand dat van zichzelf toegeeft. Is dat soms taboe? Ik ben ook maar een mens en na een paar weken (!!) waarin ik gemiddeld 2,5 uur per nacht slaap, niet eens aaneengesloten, durf ik er rond voor uit te komen:

ik ben dan wat minder gezellig ja

Ben ik dan een slechte moeder? Dat gevoel heb ik op zulke dagen wel.

Vandaag besloot ik (na weer een veel te korte nacht) dat het een leuke dag ging worden. Gewoon omdat je dat soms even nodig hebt. Waterpokken of niet.

Zo toog ik met mijn dochters naar de markt. We kochten nootjes, broodjes en kaas. Nadien liep ik langs café de Doelen, alwaar ik dochter verwende met een lekkere tosti en een glas appelsap. Baby sliep, het was fijn, het was sereen.

‘Kijk mamma, een lege stoel’ zei A. en ze wees naar de lege stoel naast haar. ‘Daar mag E. op zitten als ze net zo groot is als ik’.

En bam. Daar ontstond ineens een brok in mijn keel.

Hier zit ik dan, met mijn mooie, grote meid. Met mijn dochter!

Bij hetzelfde eetcafé, aan hetzelfde tafeltje, als waar ik vroeger altijd met mijn moeder zat. Ik was het vergeten! keihard vergeten, ons ritueeltje. De laatste keer markten met mijn moeder, zaten we hier samen uit te blussen.

Die lege stoel… daar had zij moeten zitten. Wat had ze dat geweldig gevonden. Met haar twee kleindochters.

Ik pinkte een traantje weg en keek naar mijn grote meid: ‘Ja schat, als E. groter is, mag zij op die stoel zitten’.